रविवार, 10 मई 2009

maa

punjabi kavita

ਪ੍‌ਕਾਸ਼ ਕੌਰ ਜੀ ਦੀ ਇਕ ਰਚਨਾ ਜੋ ਸੂਲ ਸੂਰਾਹੀ ਪ੍ਤਰ੍ਕਾ ਵਿਚ ਛਪੀ
ਪਰਕਾਸ਼ rਸਾਡੇ ਸ਼ਹਰ ਦੀ ਏਕ੍ਸ ਏਮ ਸੀiਅਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ
ਧਿ ਲੇਖਿਕਾ ਵੀ ਹਨ
ਮੇ ਅਜੇ ਜਾਬੀ ਲਿਖਣ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰ ੜੀ ਹਾਂ ਮੇਰੀ ਗਲਤੀਵਲ ਧਿਆ
ਨਾ ਦੇਣਾ ਜੀ
----ਰਚਨਾ ----ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕੌਰ ਜੀ ਦੀ
ਪੇਕਾ ਹੁਣ ਮੇਨੂ ਨ੍ਹੀ ਲਗਦਾ
ਘਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਮਾਵਾਂ ਨਾਲ
ਮਾ ਬਿਨਾ ਹੁਣ ਕਾਹਦੇ ਪੇਕੇ
ਝੁ ਮਾਨ ਰਾਵਾ ਨਾਲ
ਕੋ ਮੇਰਾ ਹੁਣ ਸਿਰ ਮੁਹ ਚੁਮੂ
ਘੁਟੂ ਕੋਣ ਪਿਅਰਾਂ ਨਾਲ
ਕੋਣ ਸੁਣੇਗਾ ਡੂਖਃਡੇ ਦਿਲ ਦੇ
ਲਾਦਾ ਅਤੇ ਮ੍ਲਾਰਾ ਨਾਲ
ਮਾ ਕੋਲ ਤਾ ਬਹੁਤ ਸ੍ਮਾ ਸੀ
ਦੁਖ ਤੇ ਸੁਖ ਫਰੋਲਣ ਯੀ
ਪ੍‌ਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੇਹਲਹੀ ਸੀ
ਉਸ ਦਿਆ ਗ੍ਲਾਂ ਗੋਲ੍ਣ ਯੀ
ਰ੍ਜ ਕੇ ਗ੍ਲਾਂ ਕ੍ਦੇ ਨਾ ਕੀਤਿਆਂ
ਸ੍ਦਾਤੇਨੂ ਪਾਇਆ ਮਾ
ਰਾਤ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਨਾ ਹਿਣ ਦਾ
ਵਾਹਾਨਾਲਾ ਮਾ
ਤੇਰੀ ਗੋਦ ਤਾ ਓਹ ਚੁਮਬ੍ਕ ਸੀ
ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਜੁਡ਼ ਜਾਂਦੇ
ਜ਼ੀਡਃਰ ਆਖੇ ਟੂਰ ਪੇਂਦੇ ਸੀ
ਜਿਧਰੋਂ ਮੋਡੇ ਮੂਡ ਪੇਂਦੇ ਸੀ
ਪ੍‌ਰ ਤੇਰੀ ਅਣਹੋਂਦ ਨੇ ਇਕਦਮ
ਕਿ ਭਾਣੇ ਤਾਏ ਮਾ
ਸ੍ਬ ਦੀ ਦੁਨਿ ਵ੍ਕਰੀ ਹੋ ਗਯੀ
ਹੋ ਗਏ ਸ੍ਬ ਪ੍ਰਾਏ ਮਾ
ਮਾ ਤਾ ਸ੍ਚ ਮੁਚ ਮਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਮਾ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਸਾਨੀ ਹੀ
ਮਾ ਜਿਹਾ ਹਿਮਦਰਦ ਨਾ ਕੋਈ
ਮਾ ਜਿਹਾ ਕੋਈ ਦਿਲਜਨੀ ਹੀ
ਮਾ ਦੀ ਦੁਨਿਯਾ ਮਾ ਦੀ ਦੁਨੀਆ
ਜਿਸ ਨੂ ਵ੍ਲੀ ਓਲੀਹੇ ਤਰਸਨ
ਮਾ ਹੈ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਿ ਜਿਸਤੋ
ਸੂਰਜ ਤੇ ਤਾਰੇ ਮ੍ਕ੍ਣ

ਪੰਜਾਬ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਭੋ ਜੀ